Veilig voelen begint thuis
Veilig voelen is meer dan veel blauw of groen op straat. Veilig voelen begint thuis.
Iedereen heeft het over het dalende veiligheidsgevoel. Men stuurt meer politie en soldaten de baan op. “Goh deze straat is donker, daar moet je als vrouw niet doorlopen tijdens je avondbezoeken”. Ondertussen scheuren de vrachtwagens me in de sneeuw voorbij, zowel links als rechts…
Ik ben ervan overtuigd dat ik me in de ene situatie veiliger zou moeten voelen dan de andere. Er zijn zoveel meer omstandigheden waar het leven niet veilig is. Dan heb ik het in het bijzonder over de levensomstandigheden bij de mensen thuis. Al jaren ben ik bezorgd over het welzijn van mijn naasten en patiënten.
Veilige huisvesting behoort tot de basisbehoefte van de mens
Dagelijks kom ik bij mensen waar de woning onvoldoende veilig is. En dan kunnen we acties doen rond valpreventie, energiebesparing, etc … allemaal fantastische initiatieven. Maar bereiken die het publiek dat ze moeten bereiken? Wat heb je aan het wegnemen van voet verwarmende tapijten onder de tafel als de persoon met mindere mobiliteit naar het toilet moet boven? Stel je deze situatie voor … je hebt alle kracht nodig om je recht te hijsen, de trap op te trekken zonder te vallen, bij voorkeur binnen de tijd …
Veel mensen lijden aan ademhalingsproblemen maar slapen dagelijks in een vochtige kamer met natuurlijke muurschilderingen door schimmel. Voldoende verluchte woningen, zonder tocht gaten zouden de norm moeten zijn.
Als we jong en actief zijn kunnen we heerlijk van een bad genieten, een douche is tussendoor snel in dezelfde ruimte genomen. Eens men ouder wordt is die bad hoogte van ongeveer 50cm een grote hindernis. Eenvoudige hulpmiddelen kunnen de ruimte weer toegankelijk maken … als de eigenaar dit goedkeurt. Veelal is onwetendheid en onverschilligheid van de eigenaar hier een grote spelbreker.
Door de overheid zijn al heel wat initiatieven genomen dmv tegemoetkomingen of ondersteunende organisaties. Echter, velen vallen door de mazen van het net. Het overgrote deel van de bevolking weet niet dat het beter kan of kent de weg naar de tegemoetkomingen niet. Erger nog is dat we in een cultuur leven van “het zal nog wel lukken” “het zal mijn tijd nog wel doen” “voor mij hoef je geen moeite te doen”.
Wordt het niet eens tijd dat men zelf als eigenaar proactief gaat denken? Men kent toch zijn pand en zijn huurder. Brengt men zijn huurder jaarlijks een bezoekje? Evalueer je tijdig je eigen woning?
Mentaliteitswijziging moet van vele kanten komen. De zorgbehoevende moet inzien dat hij geholpen kan worden, eigenaars begrijpen dat het met weinig middelen veel beter kan.
Heel wat bestaande woningen voldoen niet voor hun bewoners.
Woningen zouden vaker moeten gescreend worden, niet alleen bij verkoop of huurwissel.
Ik ben een groot voorstander om de bestaande huisvesting aan te pakken, te screenen, hulpmiddelen aan te reiken, maar vooral te informeren. Indien de woning niet aan de veiligheidsvoorwaarden voldoet moeten we kunnen ingrijpen om de mensen beter te omkaderen.
Stel dat we een eenvoudige checklist ontwikkelen, waar een aantal knelpunten overlopen worden. In deze checklist kun je nagaan of de woning geschikt is volgens de graad van hulpbehoevendheid. Je kan ervoor kiezen die zelf in te vullen of een zorgcoach hiervoor langs te sturen. Die persoon kan u meteen de nodige tips geven om met zo min mogelijk kosten de woning terug veilig te maken voor zijn bewoner. Adviseren blijft onze belangrijkste taak.
Aan de hand van die checklist kan dan een label toegekend worden aan de verhuurder. Een label dat je bekend maakt als een zorgdragende eigenaar.
Ik ben ervan overtuigd dat investeren in veilige huisvesting ervoor zal zorgen dat gevolgkosten in de gezondheidszorg, maar ook energiekosten zullen dalen. Denk maar aan die simpele handsteun aan het toilet, het kan een extra visite van de thuisverpleegkundige vermijden. Wat ook minder zal kosten aan huisbezoeken, zowel honoraria als brandstof. Om nog maar te zwijgen over de parkeertickets. Allemaal besparingen waar de algemene samenleving mee gebaad is.
Ondertussen kan de bewoner veilig thuis wonen en genieten van wat het leven nog te bieden heeft.